50 lat modelu MBG. Pikantniejszy sedan.

Wprowadzenie do małoseryjnej produkcji w Kvasinach w 1966 roku, rasowo stylizowanego modelu MBX z nadwoziem typu hardtop nie satysfakcjonowało w pełni zarządu firmy. Mozolnie nabierająca – ostatecznie i tak bardzo niskiego – tempa produkcja, nie była w stanie pokryć zapotrzebowania zgłaszanego przez PZO Motokov z dewizowych rynków eksportowych. W zasadzie jedynie z ich części, gdyż przezornie wstrzymano się z promocją deficytowego MBX na pozostałych.

Montaż w Kvasinach, przypominający bardziej jednostkową produkcję prototypów, nie dawał nadziei na rychłą poprawę sytuacji, a świeżo zmodernizowana i rozbudowana fabryka Mlada Boleslav, mimo swej potężnie zwiększonej wydajności, ledwie nadążała z realizacją zamówień sedanów rodziny MB.

W obliczu niedostatecznej wydajności nadwoziowni Kvasiny i elastyczności wydajnego działu produkcji silników fabryki macierzystej, rozwiązanie nasunęło się samo. Wzmocnioną, 1-litrową jednostkę zasilaną dwoma gaźnikami Jikov i opracowaną dla modelu 1000MBX postanowiono zaaplikować pod pokrywę silnika nadwozia czterodrzwiowego.

Tak narodził się wariant sedan o podwyższonych osiągach, oznaczony jako 1000MBG i kierowany od roku 1967 prawie wyłącznie na zachodnie rynki eksportowe. Prawie, gdyż ułamek niewielkiej produkcji tej ciekawej odmiany pozostał w Czechosłowacji, służąc jako baza do budowy pojazdów podejmujących trud zmagań na arenie motosportu i to w kilku grupach.

O ile seryjne wykonanie dwugaźnikowego, litrowego silnika OHV dysponowało mocą 46 KM (wg DIN) przy 4800 obr./min, to zręczny i zarazem profesjonalny tuning w wykonaniu fabrycznego działu VZM (powołanego w 1966 roku) skutkował daleko lepszymi rezultatami. 75 KM przy 7000 obr./min bez zmiany objętości (988 ccm) oznaczało bardzo konkurencyjne osiągi odpowiednio „odchudzonych” MBG stawiających czoła konkurentom w grupach A2 oraz A1. W specyfikacji sportowej rezygnowano z papierowej wkładki, wspólnego dla dwóch gaźników, filtra powietrza (na rzecz pięknie brzmiących dyfuzorów z sitkami), a układ smarowania wyposażono w pełnoprzepływowy filtr oraz chłodnicę oleju, montowaną pod zderzakiem przednim. Listę zmian uzupełniały zmienione fazy rozrządu, stopień sprężania oraz obniżone i utwardzone zawieszenie.

Na prestiżowym Rajdzie Wełtawa 1967 Václav Bobek rozgromił klasę i niespodziewanie zajął trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej uznając jedynie wyższość takich osobistości jak Erik Carlsson (SAAB 96 V4) oraz Sobiesław Zasada (Porsche 912).

Cywilne ŠKODY 1000MBG kompletowano z bogatszym pakietem wyposażenie deLuxe i ze stylizacją zgodną ze zmodernizowanym rokiem modelowym 1966. Oznaczało to między innymi węższe obramowanie ozdobne przedniego pasa nadwozia i uproszczone wloty powietrza błotników tylnych. Oficjalną cenę MBG de Luxe ustalono w 1967 roku na poziomie 49 900 koron wobec 48 900 koron żądanych wówczas za MB de Luxe i 52 200 koron – za tudora MBX de Luxe. Przez pewien czas MBG stanowiły wierzchołek oferty odmian limuzyn i z łatwością znajdowały nabywców na najbardziej konkurencyjnych rynkach krajów kapitalistycznych.

Gdy jesienią 1967 roku ŠKODA wprowadziła ulepszoną jednostkę o pojemności 1107ccm zasilaną już pojedynczym gaźnikiem, oznaczało to powolny schyłek dwugaźnikowych „litrówek”.

Ostatni z łącznie 3 287 egzemplarzy MBG zmontowano w 1968 roku. Z oczywistych względów pojazdy z taką specyfikacją stanowią dziś szczególny obiekt zainteresowania wśród kolekcjonerów i miłośników marki.


Dane techniczne samochodu ŠKODA 1000 MBG (Typ 710), 1967-1968

- silnik: rzędowy, czterocylindrowy, rozrząd OHV, wał korbowy podparty w trzech punktach; chłodzony cieczą, chłodnica w komorze silnika; umieszczony wzdłużnie z tyłu i pochylony w prawo, napęd kół tylnych
- średnica cylindra: 68 mm, skok tłoka: 68 mm, objętość skokowa: 988 ccm
- zasilanie: dwa gaźnik Jikov - 32 BS-27 bez układu rozruchowego i 32 BST-19 z układem ssania sterowanym bimetalicznie
- stopień sprężania: 9,0:1
- moc maksymalna: 46 KM przy 5200 obr./min (według normy DIN) oraz 52 KM przy 5200 obr./min (wg metodyki SAE)
- maksymalny moment obrotowy: 75,5 Nm przy 3000 obr./min
- instalacja elektryczna: o napięciu 12 V, prądnica 300 W
- układ smarowania: ciśnieniowy, w wersji seryjnej bez chłodnicy oleju
- skrzynia przekładniowa: czterostopniowa, manualna, biegi do jazdy do przodu zsynchronizowane
- przełożenie przekładni głównej: 4,444
- sprzęgło: suche, jednotarczowe, sterowane hydraulicznie
- układ kierowniczy: przekładnia śrubowo-kulkowa
- układ hamulcowy: hydrauliczny, dwuobwodowy, wspomagany podciśnieniowo; na wszystkich kołach hamulce bębnowe
- zawieszenie przednie: wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe, amortyzatory teleskopowe
- zawieszenie tylne: oś wahliwa, sprężyny śrubowe okalające amortyzatory teleskopowe
- koła: obręcze stalowe 4,5Jx14 z kołpakami piast, ogumienie diagonalne 155-14 z bieżnikami OS 21 oraz OS 25
- rozstaw osi: 2400 mm
- rozstaw kół: osi przedniej 1280 mm, osi tylnej 1250 mm
- nadwozie: samonośne, zamknięte stalowe, dwudrzwiowe typu coupe, ilość miejsc 2+2
- wymiary zewnętrzne nadwozia: długość 4170mm, szerokość 1620mm, wysokość 1340mm
- masa własna: 810 kg
- pojemność zbiornika paliwa: 32 l
- prędkość maksymalna: 130 km/h
- średnie zużycie paliwa: 8 l/100 km
- ilość zbudowanych egzemplarzy: 3287 sztuk w latach 1967-68
- ciekawostka: ŠKODA 1000MBG posiadała już wzmocnioną strukturę karoserii, „łapiąc się” tym samym na pięciomiejscową homologację, podobnie jak słabsze wersje. Do 1966 roku homologacja rodziny MB wskazywała wyłącznie cztery miejsca.


dla ŠKODA PR Portal - Tomasz Orlik, Automobilista, luty 2017
Fotografie: archiwum ŠKODA